آنها روز خوانسار داشتند و ما...؟
سرویس اجتماعی:سایت فرصت آنلاین، اولین رسانه خبری، فرهنگی، اجتماعی خمینی شهر در خردادماه سال گذشته مطلبی را در خصوص روز خوانسار منتشر کرده که خواندن آن خالی از تامل نیست.
آنجا خوانسار بود؛ شهر عسل کوهستان، شهرلاله های واژگون و البته از صنعت سنگ و تراکم جمعیت خبری نبود. درختان گلابی و سیبری هم نایاب بود اما یک چیز پیدا بود: وحدت وهمدلی.
آنها برای خودشان روز خوانسار داشتند؛ بیستم اردیبهشت. وارد شهر که می شدی در و دیوار به جای تبلیغات بی فایده پر بود از پوسترهای گرامیداشت روزخوانسار.
روز آنها در تقویم رسمی کشور نبود اما در دل مردمانشان بود. شاید شورای فرهنگ عمومی شان هر ماه جلسه داشت (و نه شش ماه یکبار) تا برای اینچنین اقدامات فرهنگی برنامه ریزی کند. نمایشگاه های مختلف، جشنواره و البته بودجه زیادی نیز نیاز نبود. شاید برای آنها اجرا کننده مهم نبود چون فقط نام و بزرگداشت و پاسداشت شهر مهم بود نه دعواهای سیاسی.
زمان هم زمان خوبی بود؛ اردیبهشت و خوانسار و طبیعت زیبا. آنها به دنبال عقبه تاریخی نبودند. آنها فرهنگ را می خواستند و آن را به دست آوردند. شاید این چیزها ساده باشد اما خیلی حرفها دارد در دل خود.
آنها گفتند ما خوانساریم و خوانساردوست پس روزی به نام خوانسار داریم. ما نیز گفتیم ما خمینی شهری هستیم اما روزی به نام روز خمینی شهر نداریم.
در توضیح مطلب فوق اصلاح می شود که برگزاری روز خوانسار ارتباطی با شورای فرهنگ عمومی نداشته است.
یه دانشجو
